و...
تو ، که عمری تشنه ی آب حیات بودی و عطش یافتن داشتی و چون آهویی رمیده و غزالی حیران درکویر ،
سراغ چشمه ای و سایه ای می گشتی تا آرام بگیری و سیراب شوی، اینک رمضان همان سایه است
 و همان چشمه و درخت.
گوش کن!
گوش کن ، ای سر غفلت در پیش
ای اسیر (خود ) و زندانی (نفس)
اینک این بانگ سروشی است که اندر شب (قدر)
بیخ گوش من و تو می خواند:
این تغافل از چیست !؟
سینه ی سنگی ما
از چه از سوز و شرر ها خالیست!؟
در ماه میهمانی خدا دعای سبزتان را در لحظات زیبای افطار از ما دریغ نسازید.
                                                                              التماس دعای فراوان ...
                                                                  
نیکی نه پولی